Mijn weg naar het moederschap

  Hoi allemaal! Het is inmiddels alweer een tijdje geleden sinds de laatste blog, dus tijd voor een update! Deze keer geef ik het woord weer aan Patrick en Niels, zij hebben een mooi stuk geschreven over hoe zij de afgelopen periode ervaren hebben!  YES!   Yes we zijn zwanger! Het zijn echt 2 blauwe streepjes. Na vijf keer proberen. We worden vader, vader en moeder, wat gaaf.  Ineens zit je met z’n allen in een heel andere modus. Het voelt alsof je met z’n drieën nu echt al meteen vaders en moeder bent.  Nu moeten we alles gaan regelen. De wagen, de kinderkamers, de kleding, we moeten een naam bedenken, voor een jongen en/of een meisje. Dat zijn zo maar een aantal ding en die gelijk door ons heen schiet en. Het bese f dat het nu toch echt gelukt i s.  Yes!   Maar uhm we zijn nog maar een week of 3 zwanger. Moeten we het nu al wel delen of is dat veel te vroeg? Nou ja, aangezien Esmee online veel deelt (in samenspraak) en verteld over de hele weg naar ons co-ouderschap, vinden we dat we

  De dagen na de test zat ik nog steeds vol ongeloof. Ik kon niet bevatten dat ik nu echt zwanger was, en dat wij toch echt mama en papa’s gingen worden. Ik heb geloof ik in de 2 weken daarop nog wel 10 testen gedaan, omdat ik bang was dat het alsnog mis zou zijn.   En dan was er ook nog gedoe met de verloskundige en mijn huisarts. Mijn huisarts vond namelijk dat ik door mijn maagverkleining bij het ziekenhuis onder behandeling moest zijn, en dat betekende dat de mannen niet bij de eerste echo mochten zijn. Ik was het daar absoluut niet mee eens, heb immers in die 4 jaar dat ik nu een maagverkleining heb nog nooit problemen of vitamine tekorten gehad. Dus na goed contact met de verloskundige en de huisarts mocht ik alsnog bij de verloskundige langs komen en konden de mannen gewoon mee.  De eerste echo stond gepland met 8+2 dagen. Wat ik uiteraard veel te lang vond duren.  Dus daar zaten we dan, met 7 weken in de wachtkamer van een andere praktijk voor een vroege echo. Super zenuwachtig

Nadat ook poging 3 en 4 mislukte zakte de moed mij een beetje in de schoenen.  Zoveel voorbereiding en nog geen resultaat. Je begint ineens aan alles te twijfelen, doen we het wel goed? Moeten we andere potjes of spuitjes gebruiken?  Moet het sperma nu wel of niet een paar minuten op lichaamstemperatuur verwarmd worden? Op een gegeven ogenblik maak je jezelf helemaal gek.  Iedere poging weer deed ik van alles om het maar te laten werken.  Toen was daar poging 5. In plaats van dat ik mijzelf hoop en moed inpraatte deed ik het deze keer niet. “Het mislukt deze keer ook” “Het duurt nog wel even voordat het raak is”. Niet extra lang blijven liggen nadat ik het witte goedje ingebracht had. Ik ging er vanuit dat het ons nog niet gegund was. De 2 wachtweken heb ik met dezelfde instelling doorgebracht. Ik voelde mij niet anders en hield mijzelf voor dat het weer mislukt was. Ik had last van mijn buik en het voelde alsof ik ongesteld moest worden. Het liefst ging ik ieder uur naa

Ik kreeg laatst de vraag of ik weer eens een blog zou willen schrijven. Het is inmiddels alweer bijna 2 maanden geleden dat ik een update geplaatst heb, dus ik snap de nieuwsgierigheid! Dus daar zat ik, op de bank te bedenken waar ik over wilde schrijven. Maar mijn hoofd bleef leeg.  Want waar schrijf je nu precies over in dit proces, wat willen mensen graag weten of over lezen? Een aantal volgers op Instagram wilde graag wat lezen over het praktische gedeelte van dit proces a la de inseminatie.  Nou, zet je schrap want hier komt het: Men nemen een spuitje en een potje.  Het potje zet je op je hoofd en je doet het spuitje in je linkeroor terwijl je balanceert op 1 been. En dan is het hopen op een wonder.  Nee, dat gedeelte van dit proces laat ik lekker achterwegen. ;-) Ik kan jullie wel meenemen in de gevoelens die ik ervaar tijdens dit proces. Want wat heb ik mij daar in vergist! Ik zit inmiddels middenin de wereld van zwanger worden, en waar ik voorheen dacht dat ik zo’n type zou zij

16 Juni 2020 We zijn inmiddels in Juni belandt, en na bijna 2 maanden thuis gezeten te hebben ben ik inmiddels alweer ruim een maand aan het werk. Het is fijn om weer enigszins een ritme te hebben in mijn leven en mij weer te mogen onderdompelen in de wereld van baby’s, peuters en kleuters. Voor Patrick, Niels en mij was Juni een spannende maand. Wij hadden namelijk onze allereerste poging! Ik ga daar uiteraard niet teveel in detail over vertellen ;-). De eerste keer was wel een beetje gek en onwennig, je weet van elkaar wat de bedoeling is, maar toch blijft het een gek idee. En dus gingen we met potjes en spuitjes aan de slag. Maar ook hierbij geldt: oefening baart kunst, en in mijn geval baar ik hopelijk ooit een heel mooi kunstwerk haha! De 2 weken na de poging, de zogenoemde ‘wachtweken’ vond ik verschrikkelijk.  Je denkt van alles te voelen, en naarmate de dagen vorderden werden ik en de mannen steeds nerveuzer. We konden het dan ook niet laten om 2 dagen voor mijn volgende menstr

9 April 2020 Vanavond is het dan zo ver, het Zoom gesprek met de gespecialiseerde familierecht advocate. Voorafgaand aan het gesprek eet ik eerst nog bij de mannen, iets wat de afgelopen maanden standaard is geworden. 1x per week eten we afwisselend bij elkaar, en dit zal in de toekomst, als wij een kindje mogen verwelkomen, ook zo blijven.  De zus en het nichtje van Niels zijn er ook.  Om 20.30 schuiven wij met zijn 3en achter de telefoon, en kan het gesprek beginnen. 2 uur lang praten we over onze keuzes, onszelf en de beslissingen die wij al zelf op papier gezet hebben. De advocate geeft ons nog wat tips en onderwerpen waar we nog even over na moeten denken. Maar over het algemeen vindt ze dat wij op de goede weg zijn, en kan ze geen grote verschillen ontdekken tussen ons. Een enorm compliment dus! En dan ronden we het lange gesprek af. Ik kan denk wel voor ons drieën spreken als ik zeg dat het een vermoeiend gesprek was!  De volgende dag mailt zij ons een concept